Recensie Nick Bos

Zo lang als ik weet lever ik strijd met en tegen de kilo’s. En afvallen ging niet eens altijd gepaard met een dieet, maar een aanpassing in levensstijl, maar goed, iedereen die hier mee te maken heeft weet hoe dat gaat, het “jojo” effect. Dat ik nooit de lichtste ben geweest, dat is al heel lang een feit.

Ik had er in 2015 al 24 jaar basketbal opzitten, maar mijn knieën hielden het rond die periode wel voor gezien. Linkerknie mist een stukje meniscus, en rechts de welbekende jumpersknie. Dit betekent voor mij dat een statische belasting geen probleem is, een dynamische, daar moet ik wat voorzichtiger mee zijn.

Dus, tijd voor een nieuwe uitdaging, eentje die mij sterker en fitter ging maken, en boksen vond ik toch wat te eentonig, met soms wat aanwezigen die in mijn ogen met de verkeerde redenen hun best deden.

Augustus 2015, het was zo ver, de Box van Suzanne en Arnoud Visser. In het kader van, “waar je niet dood van gaat, daar wordt je sterker van” , zo ben ik de eerste drie maanden doorgekomen. En EINDELIJK, daarna, begon ik bepaalde oefeningen te herkennen, leerde ik wat doseren, kortom, ik leerde mijn plekje in de Crossfit community kennen. Wauw, wat verslavend. En, die Crossfitters, wat zien die mannen en vrouwen er allemaal verschrikkelijk stoer uit. Dat ik het naar m’n zin had en heb, dat is zeker.

Maar het verliep toch niet allemaal zoals ik had gehoopt, wat gelukkig niet aan Crossfit ligt, sterker nog, in iedere sport had ik hier problemen mee gehad.

Wat was er gaande? Het voelde als verzuring. Ik kom niet helemaal uit een ei, en had zeker wel door dat de prestaties die ik leverde niet overeen kwamen met datgene wat ik zou moeten kunnen leveren, zeker na drie jaar ploeteren, leeftijd meegenomen.

Tijdens de WOD’s raakte ik heel snel buiten adem, gewichten niet meer kunnen tillen die normaliter peanuts horen te zijn, allemaal signalen dat het lichaam niet lekker draaide. Zelfs het doseren lukte niet meer.
Bijkomend, ik werd steeds zwaarder, ondanks het toepassen van veel principes uit het PHP (Personal Hormonal Profiling).
Vaak had ik last van een opgeblazen gevoel, en dikwijls (ook 3 uur na eten) zat mijn eten tijdens de training nog in de weg.
Tevens is een aantal jaren geleden bij mij hypertensie (hoge bloeddruk) geconstateerd, en hiervoor slik ik medicijnen.

Nu, en dat had Suzanne ook al bij mij geconstateerd, dat ik tijdens bepaalde WOD’s m’n zuurstof en energie zo ongeveer uit m’n tenen moest halen, want het lichaam leverde gewoon niet. Dit frustreert, demotiveert, en op een gegeven moment ging ik zeker twijfelen of de hoge intensiteits trainingen wel iets voor mij zijn.

Dan kan je twee dingen doen: 1) stoppen, of 2) zoeken.

Ik ging zoeken, gelukkig betrof dit maar een aantal meters, want daar was Suzanne, met voor mij sinds kort bekend, bezig met haar bedrijf genaamd Hormoon Factor.

Op zaterdag 26 mei had ik m’n eerste consult met Suzanne Visser. Dit gesprek was comfortabel en geeft je de gelegenheid om te omschrijven met welke issues je zit, wat de problemen zijn.
Voor mij was de stelling duidelijk: Mijn “motortje” moest aan, en die wilde maar niet starten.
Fijne bijkomstigheid van het gesprek was, dat ik precies voldoende te horen kreeg, om mee te starten, en naarmate de tijd vorderde, je vanzelf meer aan de weet komt.

Vanuit dit gesprek een dieetschema opgesteld. Goed, de eerste 2 weken moest ik wel even wennen, dat verbeterde daarna aanzienlijk.

Maar, wanneer had ik nu het eerste merkbare resultaat. Nu, dat was zo ongeveer een uur na het slikken van de eerste pro biotica, en het nuttigen van de magnesium. Ik voelde mijn hele maagstreek rustig worden. Uiteraard, zo nuchter als ik denk dat ik ben, dacht ik dat het verschil wel mee zou vallen. Nogmaals, dit was op zaterdag 26 mei 2018.

Op maandag, 28 mei, de eerste WOD onder het juk van Hormoon Balans. En dit was wat ik zocht. Opeens, zeg maar, liep ik niet vol, verzuurde mijn lichaam heel veel langzamer, en was mijn prestatie in de WOD vele malen beter dan gewend. Wederom was mijn reactie: ja, vast.

Woensdag, 30 mei, 2de WOD, wauw, zal het toch echt? Geloven deed ik het nog niet, want dit was mijn inziens een veel te groot verschil.

WOD 3, vrijdag, 1 juni. En weer, gewoon een hele WOD bewegen, RX, en het geloof begon te groeien.

Zaterdag ochtend 2 juni weegschaal: BAM, 1,8 kilo weg. Dus, en beter sporten, meer ontspannen in mijn vel, en bijna 2 kilo weg.

Ik ging wel merken dat ik in de WOD’s wat aan kracht aan het inleveren was, maar ik kreeg daar heel veel positieve resultaten voor terug.

Het eindstadium is voorlopig nog niet in zicht, maar dit heeft natuurlijk ook heel sterk persoonlijk tintje. Het is natuurlijk wel een feit dat ik bepaalde eetgewoontes van ongeveer 40 jaar oud aan het aanpassen ben.
Bepaalde voeding heb ik nu uitgesloten, en hier haal ik alleen maar voordeel uit.
Momenteel heb ik de fenomenale leeftijd van 41 jaar, en heb er nu weer vertrouwen in dat bepaalde doelen voor de toekomst ook uit kunnen gaan komen. Kortom, voor een ieder die voelt of merkt dat het lichaam anders functioneert of werkt, dan gewend, is Hormoon Factor een hele mooie methode, om het roer om te gooien.

Hieronder nog een overzicht van kilo’s, ja, die monitoren we toch allemaal? 

Weging in kg:

26-5 124
2-6 122,2
9-6 121,5
16-6 120,8
23-6 120,3
30-6 119,2

Was getekend:

Nick Bos

<<< TERUG